Kawah Ijen beklimmen; een persoonlijke overwinning

De vulkaan Kawah Ijen beklimmen; een persoonlijke overwinning

Hoe kan iets zo’n hel zijn en tegelijkertijd zo’n goed gevoel geven? De vulkaan Kawah Ijen op het Indonesische eiland Java is een draak om te beklimmen. Zelfs de afgetrainde reizigers in mijn groep hadden er moeite mee. Maar, eigenlijk is het net zoals ze zeggen dat een bevalling is: als je het eenmaal hebt gehaald vergeet je alle pijn en ellende en blijft er niets anders over dan een euforisch en gelukkig gevoel. Lees verder voor mijn persoonlijke overwinning tijdens het beklimmen van de Kawah Ijen.

Kawah Ijen; het grootste kratermeer ter wereld

Kawah Ijen is een van de drie stratovulkanen die samen met Gunung Merapi en Gunung Raung het Ijen-plateau vormt, en ligt in het oosten van Java. De krater van deze vulkaan heeft een diameter van 722 en het felblauwe kratermeer is wel 200 meter diep. Daarmee is dit is het grootste kratermeer ter wereld, gevuld met extreem gevaarlijk zwavelzuur. De prachtige blauwe kleur is dan ook erg misleidend; hier wil je niet in gaan zwemmen..

Mijn overwinning

Na een flinke dag reizen (we hebben de nacht ervoor de Bromo beklommen) komen we aan bij een motel in een dorpje dat aan de voet van de Ijen ligt. Het motel is vrij smerig en oud (er waren kakkerlakken in de douche), maar goed ze hebben dan ook niet veel concurrentie in dit mega kleine gehuchtje. Ik ben met een groepje mensen waar ik ook de Bromo mee heb gedaan en nog wat mensen die alleen de Kawah Ijen gaan beklimmen. We komen in het begin van de avond aan in het motel, eten wat, slapen wat, en worden om één uur ’s nachts alweer opgepikt. De klim begint al zo vroeg omdat je alleen wanneer het helemaal donker is, het blue fire kan spotten; midden in de nacht dus.

De helse klim

Om twee uur ’s nachts beginnen we aan de klim. Het begint vrij vlak en dus makkelijk, maar na ongeveer tien minuten lopen begint het al moeilijker te worden. Ik heb nog de moeheid in mijn benen van het beklimmen van de Bromo en het wordt langzaam maar zeker steeds steiler. Op sommige stukken is de helling wel 45%, heb ik mij laten vertellen. Het is behoorlijk pittig moet ik zeggen. Ik moet vaak stoppen om op adem te komen, ik heb hier immers helemaal niet voor getraind (en van te voren ook niet opgezocht hoe zwaar het eigenlijk zou zijn). Ik zag er op dit moment waarschijnlijk behoorlijk uitgeput uit want ik ben meerdere keren aangesproken door lokale bewoners die mensen met karretjes de heuvel op trekken. Een ding weet ik zeker, dát ga ik zeker niet doen. Het voel als cheaten, maar ik vind het ook een heel sneu gezicht elke keer als er weer een zware amerikaan voorbij wordt getrokken. Nee, de enige twee opties zijn: teruggaan of doorgaan.

“Een ding weet ik zeker, dát ga ik zeker niet doen. Het voel als cheaten…”

In totaal is het is zo’n anderhalf uur steil omhoog lopen. En we zijn niet de enigen, met tientallen andere mensen bereiken we uiteindelijk de top. Dit moment was voor mij al zo’n overwinning. Je wil niet weten hoe vaak ik tegen mijzelf heb moeten zeggen: “kom op, kijk het nog een klein stukje aan”. Als je dat maar vaak genoeg blijft doen, kom je er vanzelf.

De krater in

We hebben gasmaskers ingeslagen bij het basecamp dat je halverwege de route tegenkomt. Het zwavel dat de krater afgeeft is namelijk erg slecht om in te ademen. Dus natuurlijk zetten we die braaf op.

We klouteren naar beneden, de krater in, over niets meer dan stenen. Het moet een trap voorstellen, maar zeker in het donker is het ‘traplopen’ een hele uitdaging. Soms glijdt er iemand uit; ik houd mijn hart vast. Toch loop ook ik behoorlijk door. Het begint namelijk al een beetje licht te worden. De klim naar boven heeft namelijk best een tijdje geduurd, en je wil niet te laat beneden zijn en het blauwe vuur missen. Dat is nu juist zo bijzonder.

Eenmaal beneden komen we er achter dat er vannacht helaas geen blue fire te zien is. Het heeft veel geregend de afgelopen dagen, en dat is blijkbaar funest voor dit natuurwonder.

Toch is de tocht niet helemaal voor niets, want het uitzicht wanneer de zon opkomt is werkelijk prachtig! De krater heeft een meer met felblauw water, en natuurlijk de mega rookpluimen van zwavel.

• 

• 

De mijnwerkers van Kawah Ijen

Ook zijn er mijnwerkers bezig in de krater. Zij zijn de hele dag bezig om zwavel te hakken en naar boven te sjouwen. Wat ik al zwaar vond voor één keer doen zij meerdere keren per dag!! Ook dragen ze geen gasmaskers, dus je kunt je misschien wel voorstellen dat de levensverwachting van deze mensen niet zo hoog is. Als klap op de vuurpijl verdienen ze ook nog eens bijna niets. Voor 1 kilo (hakken en naar boven sjouwen) krijgen ze omgerekend 6 eurocent. Bizar…

Na het zien van de zonsopkomst en genieten van de prachtige natuur, is het tijd om weer naar boven te klimmen (what’s new). Dat valt ook niet mee, maar ik ben inmiddels wel wat gewend. Ik voeg mij weer bij de groep, die ik was kwijtgeraakt in het donker, en we maken samen de afdaling naar de voet van de vulkaan, met een ontzettend voldaan gevoel.

En dan, terug naar de bewoonde wereld

Ik denk dat ik kan zeggen dat dit een van de mooiste herinneringen van mijn reis is. Ik heb hier echt iets overwonnen, terwijl er wel honderd keer in mij op is gekomen om terug te keren, ik heb het toch gedaan! Persoonlijk heb ik de Kawah Ijen echt zwaar onderschat. Ik had mij totaal niet ingelezen en ging alleen af op de prachtige natuur die mij te wachten zou staan. Achteraf maar goed ook, eigenlijk, anders had ik het misschien niet eens gedaan… Het zal mij altijd bij blijven tot hoeveel je in staat bent, als je er maar in gelooft en de juiste mindset aanneemt.

Meer lezen over mijn avonturen in Indonesië? Klik dan hier voor een overzicht van mijn andere artikelen over dit prachtige land.